Şiir kokan adamları sevin.
Puslu yalnızlıkları olan
Anason kokusunu benimsemiş
Acıyı, sevmekle bütünleştirmiş adamları
Dokundukça boşluğuna
Orda kalandan memnun olan adamları
Ağlayan adamları sevin
Ağlayabilecek kadar sevenleri
Yarasından bir gazi nişalesi gibi gurur duyan adamları
Kirpiğinizden öpmek isteyen adamları sevin
Gözyaşınızı uzun ince parmaklarıyla silen
Boynunun girintisinde kalabileceğinizi hissettiren
Uykusuzluk çeken ruhunuzda bir rüya veren
Bir yağmur günü sizi bekleyen adamları sevin
Mağrur bakışlı biraz çekingen
Kendi mezarından başka bir mezarda gömülen
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder